اشعار

همسنگر بی مثل و مـانـندم خــدیـجــه            در عشق تو یک عمر پابندم خدیجه

ای در تمام عرصه هاسنگ صبـورم             ای یــاور دیــرینه ام کــوه غــرورم

ای تکیــه گــاه شانه زخــمـــی احـمـد            ای هر قـــدم تصدیق تو یـــار محمد

شد پشت گــرمی ام همیـشه هــمت تو            تــرویج دین آغــاز شد با ثـروت تو

سرمـــایــه ی اصــــلی آئیــن پیــمبــر            مال حلالت بوده و شمشــــیر حیــدر

تو اولیــن زن دردیــــــار مســلمیــنی            منصوب حــق برنــام اُم المــومنینی

تو پابه پایم درد و محنت می کـشیـدی            بار رسالت را به دوشت می کشیدی

تو حـــــامی زحمت کش دین خــدائی            تنهـا پرستـــــــار مناجــات حــرائی

در مهربـانی و وفــا غــوغا تو هستی            الگــوی همسرداری زهرا تو هستی

حالا دگر گیــســو سپید و قــد کمــانی            در هر نـوائی اشهد خود را بخوانی

دستان پر مهــر تو دیگر پینــه بستــه            گـرد غریبی بر سر و رویت نشسته

هی پلک های بسته را وا میکنی تــو            رخسار زهــرا را تماشا می کنی تو

دراین دیار بی کسی جان می سپاری            سر روی خاک سرد قبرستان گذاری

بر آبــرویت حق در رحمت گــشوده            از آسمان بهرت کــفـــن نازل نموده

اماکــجــائـی تا ببـــیــنی نــور دیــده            درکــــربلایک پیکــری را سربریده

جزگیسوی زینب پریشان را نفهــمد            هرگز کسی معنــای عریان را نفهمد

دارد برای همسر خود گــریه می کند            با گریه های کوثر خود گریه می کند

همســر فقط نبود خـــدیــجــه برای او            او در فراق یاور خود گریــه می کند

دیروز برعمویش و حالا به همسرش            فــردا برای دختر خود گـریه می کند

روزی که شعله میشود اجـر رسالتش            آنجا به یاس پرپر خود گـریه می کند

روزی که با جراحت پهلوی خود کسی            بر حال و روز شوهر خـود گریه می کند

طفلــی در امتداد مصیبات کــوچه بر            آثـار درد مـادر خود گریـــــه می کند

یک روز میرسد که زنی بین قتلگاه            بر کشته های بی سر خود گریه می کند

وقت نــــزول آیــۀ سنگیــن کعب نی            بر پیکر برادر خود گـــــریه می کـند

…یا ایها الرسول ببین رأس روی نی            دارد به حال خواهر خود گریه می کند

عبـــاس را بگو که دل زخم دختری            دارد برای معـجــر خود گریه می کند

می سوزم و چوشمع سحر آب می شوم            از غصه ی فــراق تو بی تاب می شوم

دارم به پای پــیــکــر تو گـریه می کنم            بر لحظه های آخـــر تو گــریـه می کنم

اکنون که زخم رفتن تو بر جگر نشست            این کــوه درد بر سر دوش پدر نشست

با دخترت تو این دم آخـــــر سخن بگـو            مــادر بیا و حـرف دلت را به من بگو

بابای من ز هـــجــر تو دلگیر می شود            قلب جـوان او ز غمت پیــــر می شود

مادر بیا به خاطر زهــــرا بــمان مــرو            حتی گـــــــرفته است دل آسمــان مرو

مادر بمـــــان ز بیت نبــوت صفـا مبــر            آرامش و قــــــــرار دل مصطفـی مبر

مادر بمان و از دل این خــانه پا مکـش            برصورت شکستۀ خود این عبا مکش

داری توعزم رفتن از این خانه میـکنی            سقف دل مرا ز چه ویــــرانه می کنی

من التــماس می کنم ای مــــادر عزیــز            امشب بیا و خـاک عــزا بر سرم مریز

این زنــدگی بدون تو دشـوار می شــود            تو می روی و دسته گلت خار می شود

تو میروی و فــاطــمه ات میـشود یتــیم            گردد دچار رنج و مصیبات بس عظیم

تو میــروی و فــاطــمه آزار می کــشد            آزار ها از آن در و دیـــــوار می کشد

تو میروی و شعله کشد دست بر رخـم            روزی به تازیــــــانه دهــد خلق پاسخم

تو میروی و داغ به سینه نشستنی است            روزی رسد که پهلوی زهرا شکستنی است

بهشت را مبــر از خانه نــاگهــان بانـــو            برای بــی کسی فــاطـمـه بــمـان بــانــو

به جان دختر مظلومه ات مرو از دست            مــســاز اشــک یــتــیـمانه را روا بانــو

بمان و فاطمه را خود عـروس کن آری            کـه دخــتــران همه محتــاج مادران بانو

برای غــربت من جــان به لب شدی اما            بدان که غربت زهراست بعد از آن بانو

به بــاغ یــاس تو سیــلی زنند بــاور کن            بمــان که یــاس نمیرد جـوان جوان بانو

میان این در و دیــــوار فــضه میـطلبــد            مـــرو که مشکــل او را کــنی نهان بانو

بمان بــرای همیــشه ،همیشه یــارم باش            مرا هنــــوز غــریب وطن بــدان بــانـو

نمانده هیچ برایت که یک کــفن بخــری            عبــای ختــــم رســل بر تو ارمغـان بانو

مدیـنـه حـسـیـنـت کجـا می‌رود؟           اگـر می‌رود شب چـرا می‌رود؟

غـریب وطن نـیمه‌شب از وطن           غــریـبـانه پــیـش خــدا مـی‌رود

دلِ شـب خــدا را صــدا می‌زنـد           چرا سـاکـت و بی‌صدا می‌رود؟

اجل پیـش رو، مـادرش فـاطـمه           بـه دنـبــال او از قــفــا مـی‌رود

به تعجـیل رو در کجـا می‌بـرد؟           مگـر سـر بـرای خــدا می‌بـرد؟

شما هم چو مرغ شب ای ناقه‌ها

بـنـالــیـد بـا زیـنـب ای نـاقـه‌هـا

شب است و بـیابان پر از ولوله           مـدیـنـه دعـا کـن به ایـن قـافـلـه

هـمـانا بـه شـــوق وصـال خــدا           گـرفــتـنـد از دیـگـران فـاصـلـه

خــدا رحــم آرد بـه حـال ربـاب           که بر کف گـرفـته کمان حرمله

پـدر را بـبـرّند لب تـشـنـه ســر           پــسـر را بـبـنـدنـد در سـلــسـلـه

شـرار جـگـر شمع محـمـل شده

نــــوای جــــرس آتـش دل شـده

شیعیان دیگر هوای نیـنوا دارد حسین           روی دل با کـاروان کـربلا دارد حسین

از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست           مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

میبرد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم           بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست           اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند           تا به جائی که کفن از بوریا دارد حسین

سروران،پروانگانِ شمع رخسارش ولی           چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده راه پیمای عراق           می نماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سـودا ولی           خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست           هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند          عزّت و آزادگی بین تا کجـا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت           داوری بین با چه قومی بی حیا دارد حسین

بعد ازاینش صحنه ها وپرده ها اشک است و خون           دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

سازعشق است و به دل هر زخم پیکان زخمه ای           گوش کن عالم پراز شور و نوا دارد حسین

شمرگوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا           جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گوبیا بنشین به چشم "شهریار"           کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین

وقتی که می رفـتند دنیا گریه می کرد            شهر مدیـنه مثل زهـرا گریه می کرد

وقـتی که می رفـتـنـد پـشت پـای آنهـا            چـشمان جـبرائیل حتی گریه می کرد

پائـین پای نـاقـه مریـم گریـه می کرد            دورِ سر گهواره عیسی گریه می کرد

این است آن داغ عـظیمی که برایش            حتی میان تشت، یحـیی گریه می کرد

این است زینب بانویی که زیر پایش           زانـوی لـرزه دار سـقـا گـریه می کـرد

بر روی دامن مادری در گوش طفلش            آهـسته تا می گفت لالا گـریه می کرد

یک کـاروان گـریـه شد وقـتی رقـیـه            بـا گـفـتـن بابـا، بـابـا گــریـه می کرد

در زیر پـای محـمـل مستـوره عـشق            منزل به منزل ریگ صحرا گریه می کرد

وقتی که می رفـتند عـالم سینـه می زد            وقتی که می رفتند دنیـا گریه می کرد

ای شمع من بسوز كه پـروانه می رود          زين آستان، صاحـب اين خانه می رود

ای شـهـر ِجـدِّ اَمـجَـد و والا تـبـار من          بنگر حسين چگونه از اين خانه می رود

مادر به پای خيز و دعا كن به كاروان          مـوسـای تو اگـر چه دلـيـرانـه می رود

مــادر بـبــوس ديـدۀ گــريـان دخـتــرم          نـازش بـكـن رقـيـه به ويـرانه می رود

بنگر به اكبرم كه چه تـعـجـيـل می كند          عباس را ببين كه چه مـردانـه می رود

ای باغـبان دگر بنـشين در عـزای گل          فصل خـزان رسـيده و پـروانه می رود

ای علـمـدار سپه در دلِ شب بار ببـند           محـمـل پـردگـيان دوز ز اغـيـار بـبند

همۀ اهل حرم را به حرم كن احضار            كودكان را به محبت دلِ شب كن بيدار

اين خـداحافـظی آخر ما با زهـراست            بعدازاين وعدۀ ما با همگان كرب وبلاست

خواهر انگار همين جاست طواف من وتو            قبر گم گشتۀ زهراست مطاف من و تو

مـادرا می بـرم از كوچه پـريـشانی را           می بـرم هـمره خود اينهـمه قربـانی را

مـشكـل قـافـلـه را وابـگـذاريـد به مـن           گـريـۀ دخــتـركـم را بـسـپـاريد به من

اي سپهدار، سپه را كمك از امشب كن           با عـلـی اكـبـر من هـمرهیِ زينب كن

از همين اول راه آب بنـوشان به همه            زيـنـبم جـامۀ بـسـيار بـپـوشان به همه

هـمۀ لشگـرعـشق است غلامت زينب            زانـوی اكـبـر لـيلاست ركـابت زينب

بعد از اين كاش كه بی يار نگردی خواهر           كاش بی قـافـله سالار نگـردی خـواهر

می رسید از قــلــه هـای کــوه نــور          از بلنـــدای تــشــرف در حــضــور

فــــرش استقبال راهــش مـی شـدنـد          هر چه جن و هرچه انس و هر چه حور

کـــوه هــا هـــم در تــشـــهد آمـدنــد          از تجــــلایی که شــد در کــوه نــور

او چــــراغ شــــرع را آورده بـــود          بر سر این جاده های ســوت و کـور

تـــزکــیــه مــی داد روح خــاک را          چـشـمـه چشمه با سخن های طـهــور

مـثــل دریــا رودهــا را جـمع کــرد          رودهــایــی از قــبـــایــل هـــای دور

وحــی مــی آرود تا آنـجـا که عـقـل          در خـودش می کــرد احـساس شعور

شرح صدرش را کسی تخمین نـزد          تا بـفـهــمــد کیست این سنــگ صبور

و کــتـــابــــی بــود بــا خــط خـــدا          تا بـشــر خــود را کـنــد با آن مــرور

ای کــــتـــاب قــــل هـــو الله احــــد

لــم یــلــد یــولــد و لــم کـفــوا احــد

تا شـعـاع مــهـــرت عـالـمـتــاب شد          مـهـربــانــی از خــجــــالت آب شــد

این زمین دیـگــر کـویر تشنه نیست          زنــده شد ، آبـــاد شد ، شــاداب شـد

فــارغ از نسـل و نژاد و رنگ و بو          هر غــلامــی با تو بود اربــاب شـد

تــو هــمــانــی که بــلال مـسـجــدت          گــل عرق هـایـش گــلاب نــاب شد

هر که با تو با عــلــی راضــی نشد          وصـل بـر دریــا نـشـد مــرداب شـد

از زلال چــشــمــه هـای وحــی تــو          تـشـنـه ای همچون علی سیراب شد

این عــلــی که مـسـت پـیـغـمبر شده

با دعــای مـصـطــفی حــیــدر شـده

بعد از ایـن افـســار دنــیــا دست تـو          ضرب و جمع وکسر و منها دست تو

بعد از این دین های دنیا باطل است          دیــن آدم تــا بــه خــاتـــم دسـت تـــو

هل اتی که شرح زهرا و عـلـیــست          گـشـتــه نــازل مـنــتــها بــا دست تـو

سـیـزده مـاهـنــد در مـنـظــومــه ات          گــردش ایـن سـیــزده تــا دسـت تــو

فــوق ایـدیـهــم تـویــی یا مـصـطفی          هـیــچ دسـتــی نـیـسـت بــالا دست تو

رحمـة لـلـعـالـمـیـن تـنــهــا تــویــی          پـس حـســاب روز فـــردا دســت تــو

پــرچــم حــمــد خــدا دست عـلیست          اخـــتــیــار پــرچــم امـــا دسـت تـــو

هر چه ما داریم دست فــاطـمه است          چونـکه بــاشد دست زهــرا دست تو

تو خودت گفتی حسینت از من است          پس حـسـیـن و کـربــلا هــا دست تو

جـلـوه کــردی در عـلی اکـبــر ولی          جــلــوه هــای این تــمــاشــا دست تو

دست تو دست خــداونـد است و بس

سـهــم ما یـکـبـار لبخند است و بس

از حــرا می آیی و جــان می بـری          روی دوشـت بــار قــرآن می بــری

سـفــره می انــدازی و در خـانه ات          مـثــل ابــراهــیــم مـهـمان می بری

گــاه مــوسی می شوی و با خـودت          آیــه هــای آل عــمــران مـی بــری

گــاه کـشـتــی می شوی و نــوح را          از دل امــواج طــوفـــان مـی بــری

گــاه از شــوق عـلــی مـی بــاری و         شوق خــود را زیر بـاران می بری

نیمه شب ها روی دوش مـرتـضـی          نــان و خـرمــای یـتـیـمان می بـری

گــاه در سـلـمــان تــنــزل می کـنی          عشق حــیــدر را به ایـران می بری

گـــاه یـاد بـضـعـه ات مـی افـتــی و         زیــر لـب نــام خــراســان می بـری

می رسد روزی که خود می آیـی و          یــوسف ما را به کـنــعـان می بری

ای ســحــر خــیــز مـدیـنـه الـعـجـل

ای شـفــای زخــم ســیــنــه الـعـجـل

ای ســرای چـشـمـهـایـت بـا صـفــا          امـــتــداد چـــشــم هــایـت تــا خـــدا

غــار تــاریــک مــرا روشن کـنـیـد          مــرده ام در بین ایـن ظـلـمت ســرا

لـیـلـة الـمـحـیـای شب هـای حسیــن          ای رســــول گــریــه هـای کــربــلا

کــاروان سـمـت مــحــرم مـی رود          کــاش من هــم جــا نـمـانـم از شـمــا

از همان سر نیزه ای که می چکیـد          خــون تــازه روی خاک کـوچــه ها

سنگ هــا آمد...ســری افـتــاد وای          خـواهـری میگشت زیــر دست و پا

یک گلی گم کرده بود ای وای مـن

عـمـه شـد آنـجــا کبود ای وای من

نور تو گر نبود مسلـمـان نمی شدم           بر سـفـره ی کریم تو مهمان نمی شدم

لطف محــمدی تو بر من مقــام داد           ورنه ز نسل حضرت سلمان نمی شدم

اصلا اگر دعای تو پشت سرم نبود           بر خانواده ی تو ثـنــاخــوان نمی شدم

من از عنایت تو که بـهــره نـداشتم           گر دوستدار عترت و قـــرآن نمی شدم

حرف ازخدا زدی تو،ولی گر علی نبود          هرگز مطیع و گوش به فرمان نمی شدم

قم یا رسول صوت جلی را شروع کن

قرآن بخوان و مدح علی را شروع کن

قرآن بخوان که بی خبران را خبر کنی           بر قلب سنگ، با سخن خود اثر کنی

قرآن بخوان، زجهل،خلایق رها شوند           روشن فضای ظلمت محض بشرکنی

قرآن بخوان و دردل مردم نمک بریز           تا اینکه دوستــان خــدا بیـشـتـر کنی

قرآن بخوان بشارت و انذارکن رسول           قرآن بخوان که شام جوانان سحرکنی

قرآن بخوان، به جلوۀ تو سجده میکنند           سنگ و گیاه،چونکه ز هر جا گذر کنی

عرش است محو خواندن آیات تو رسول

ای عقل کل،عقول همه مات تو رسول

دارایی ام تمــــام بــرایت نــوشتــه شد           جان من از ازل به فدایت نوشته شد

دل آفریــــــده شد که گرفــتارتان شود           این دل اسیــــر آل عبایت نوشته شد

"غیرازعلی به قلب تو کس نیست و"همین           بر جای جای غارحرایت نوشته شد

باران نــــــــور آیه سر مردمان چکـید           تا جبرئیل و وحی به پایت نوشته شد

این آیه هـــا نبود که گــمراه می شدیم           تو آمدی کتــاب هــدایت نـوشتــه شد

امشب ســر تو تــاج نــبــوت گذاشتند

در زیر پات کرسی عــزت گــذاشتند

ازاین به بعد یاور تومرتضی علیست           تنها امیر لشکر تو مرتضی علیست

بین عشیره دست به دوش عــلی گذار           برگو فقط برادرتو مرتضی علیست

پروردگار عزوجل امــر کــرده است           همسر برای دختر تو مرتضی علیست

او بی تو، تو بدون علی ، نه نمیشود           روح میان پیکر تو مرتـضی علیست

درهر کجای عرش خدا دیدی ای رسول          هرجا روی برابر تومرتضی علیست

اول نماز خوانده به پشت سرت علیست

وحی خدا علیست، پیام آورت علیست

درکوه انعــکاس خودت را شنـیده ای           تا دشت ها هــوای دلت را دویده ای

در آن شب سیاه نگـفــتی که از کـدام           وادی سبد سبد گــلِ مهتاب چیده ای؟

«تبت یدا.» ابی لهبان شعله می کشند           تا پرده ی نمایش شب را دریــده ای

رویت سپیده ای ست که شب های مکه را           خالت پرنده ای ست رها درسپیده ای

اول خــــدا دو چشم تو را آفرید و بعد           با چـشمکی ستاره و ماه آفــریده ای

باران گیسوان تو برشانه ات که ریخت          هرحلقه یک غزل شد وهرمو قصیده ای

راهب نگــــاه کرد و آرام یک تــرنج           افــتـــاد از شگــفــتی دست بریده ای

دیگر چرا به عطر تو ایــمان نیاوریم           ای لهجه ات صراحت سیب رسیده ای!

بالاتــر از بلندی پـــــــرهای جبـرئیل           تا خلوت خدا، تک و تنها پــریده ای

دریای رحمتی و از امــواج غصه ها           سهم تمـــــام اهل زمین را خریده ای

حتی کنار این غــــزلت هم نشسته ای          خط روی واژه های خطایم کشیده ای

گفتند از قــشــنــگیت اما خودت بگــو          از آن محــمـدی که در آیینـه دیده ای

اي لهجه ات ز نغمۀ باران فصيح تر          لـبـخـندت از تـبسم گــلــهــا مليح تر

برموي تو نسيم بهـشــتي دخيل بست          يعني نـديده از خـم زلـفت ضريح تر

اي با خداي عرش ز موسي کليـم تر          با ساکنان فــرش ز عيسي مسيح تر

وقتي سوال ميشود از بهترين رسول          از نام تو چـه پاسخي آيا صحيح تر؟

با ديدن تو عشق نمک گير شد که ديد          روي تو را ز چهـرۀ يوسف مليح تر

 تـو حسن مطلع غـزل سـبــز خلـقـتي

حـسـن خـتـام قـصـه ي ناب نـبــوّتـي

 بر چهرۀتو نقش تـــبـــسم هميشگي         در بيـن سينه ات غم مردم هميشگي

دريـــايي و نــمـــايش آرامشي ولي          در پهنـۀ دل تو تــــلاطــم همـيـشگي

دروسعتي که عطرسکوت تومي وزد         بارانــــي از تــرانــه، ترنم هميشگي

با حکمت ظريف توما بين عشق وعقل        سـازش هـمـيـشـگي و تفاهم هميشگي

خورشيد جاودانۀ اشراق روي توست

سرچشمۀ «مکارم الاخلاق» خوي توست

تکرار نــــــــــام تو شده آواز جبرئيل          آگــاهــي از مـقـام ،تو اعجاز جبرئيل

تا اوج عرش در شب معراج رفته اي         بالاتر از نهـايت پــرواز جــبــرئــيــل

مثل حريـــــر روشني از نور پهن شد         در مــقــدم «بُـــراق» پـر باز جبـرئيل

مداح آستــــــــان تو و دوستان تـوست         بايـد شـنـيـد وصف شــما را ز جبرئيل

 سرمست نام توست بزرگ فرشتگـان

پـيـر غـلام توست بـزرگ فـرشتـگـان

 در آســـمـان عـــــرش تمام ستاره ها          بر نــور با شـکآوه تو دارند اشاره ها

چشم تو آينه ست؛ نه، آيينه چشم توست          بايـد عـوض شـود روش استـعـاره ها

شصت وسه سال عمر سراسر زلال تو          داده ست آبـــرو به تـمــام هــزاره هـا

عيسي کشند و غــمزده ناقوس ها ولي          نام تو زنـــده است بر اوج مـنـاره هـا

 گـلواژه اي براي هميشه است نــام تو

ثبت است بر جريده ي عـالــم دوام تو

صفـــای زنــدگــیــم آیه هـای قرآنت           بیـا به ما بـركـت ده به بـركت نـانت

تویی كه كعبه به دور سر تو میگردد           رســول آینه ها! هستی ام به قربانت

كسی كه عطر گدایت برمشامش خورد           چنان اُویس قرن می شود پـریشانت

تویی كه مـاه بود مُـهـر جانماز شبت           تویی كه حضرت حیدر شده مسلمانت

شبی بیا و مرا زائـــــــر حریمت كن           چرا كه عطر خدا میـوزد ز ایوانت

اگر كه خاك كف پای توست ارض وسما           بهشت شاخه یاسی است كنج گلدانت

تویی كه درحرم چشم هات معلوم است           كه خاك پای علی بوده است سلمانت

بـیـا و آتش جـان مـرا گـلـسـتــان كـن

بیا به حق حـسـیـنـت مرا مسلمان كـن

همیشه سفره لطفت به عـالمی وا بـود           حـرای خـانـه تو جـانـماز زهرا بود

تویی كه وقت نماز جماعتت هر شب           همیشه درصف اول یقین مسیحا بود

مرا به خاك درت نوكری ست اربابی           چرا كه خاك درت كوه طور موسی بود

همیشه دور و بر خـــانــــه بهشتی تو           یكی دو تا نه،هزاران فرشته پیدا بود

كسی كه از در این خانه رهگذر میشد           ندیده روی تو را بـدتر از زلیخا بود

در آن حـــوالـــی گرم حجاز هـم تنها           دل تو بود كه هـمـواره مثل دریا بود

كسیكه پشت سرت حامی رسالت بود           نوشته اند كه تـنـها عـــلـــی اعلا بود

علی كنار تو بود و تو هم كنار عـلی

و حق جدا نشود یک دم از مدارعلی

تو از نخست برایم پــیـــامـــبر بودی           در آسمان خــــدا برترین قـمر بودی

تكامل همه ادیان به دست های تو بود           چرا كه پیش خدا بهترین بشر بـودی

پیمبران همه هم رأی بوده اند این كه           تـو از تـمـامی آنها رســول تر بودی

ندیده ام كه كسی هـــم تـراز تـو باشد           تو از ولادتـت آقا ز خـلـق سر بودی

پیمبـــــریِ تو از اولش مشخص بود           امین مردم و هـمـواره مـعـتـبـر بودی

پـیـمـبـران همه شاگرد مكتبت هستند

و عالمی همه مـدیــون زینبت هستند

قــرار بود چـهـل روز در حـرا باشد           و از تمامی خـلــق خــــدا جـدا باشد

قــرار بــود كه او باشـد و خــدا باشد           خدا مـعـلم و شـاگرد، مصطفی باشد

كـسـی اجــازه ندارد به این حریم آید           به غیر یك نفر آن هم كه مرتضی باشد

خدا به غیر نبی معتـكف نمی خواهد           مـقـام هر كسی این نیست با خدا باشد

همان كه كل بشر ریزه خوارخادم اوست           هـمـان كه خاك درش مُهـر انبیا باشد

همان كه فاطمه اش افتخار قرآن است           كسی ندیده، چنین دخـتـری كجا باشد

تمام حاجت این عبد رو سیاه این است           چنین شبی حــرم مشـهد الرضا باشد

بــرات نــوكــریش را ابالـحـسن بدهد           كـبـوترانه شب جمعه كــــــربلا باشد

بیا و عـیـدی من را بده به چـشـم ترم

بگـیـر دست مرا و به كـربـلا بـبــرم

خيزيد و خُم آريد ، خماريد و خمـاريـد           وز بــام فـلـك بــاده ي گـلرنگ ببـاريد

گولم مزنيد اين همه با هوش مضاعف           انگــور مــرا دزد نبــرده است، بياريد

تا پير درخـــتــان دمد از مقبـره ي ما            ما را وسط بـــــاغ كــرامــات بكـاريد

از گريـــه نگيريـــد مرا تا دم محـشـر            اسفنــج مرا تا دم آخـــر بــفــشــاريــد

دركشف وكرامات همين است تفـاوت            ما كـفــش نداريم و شما مرد ســواريد

خــاكيم،نه در دست شما بلكــه كف پا            ما را نـكــنـد بر سر سجـــاده شـماريد

كِي راه كُنَد گم جَرَياني كه فهيـم است            با خاطر آسوده به اشــكـــم بـسـپـاريـد

 نقاشي اين مــرز جــنـون بوم ندارد

بد مــســتــي ما مــوقع معلوم نــدارد

ما جمله كمانيــــم چه بسيار تويــي تو           زآن شمس شعاييم چو پرگار تويي تو

در محضر تو جز تو نديديم كـسي را            ديــدار تويي يــار تويي غار تويي تو

هرجا خبر آمد كه سري رفت ز تو رفت           در معركه ها تيــغ جگـر دار تويي تو

درپيش و پس لشگر تو جز توكسي نيست           اين حمزه تجلي است، علمدار تويي تو

گويند كه تــكــــرار نباشد به تجـــلي           زهـــرا تويي و حيـــــدر كرار تويي تو

نسبت به كسي دادن اين سايه روا نيست           خورشيد تويي، ســايه و ديوار تويي تو

حــيـدر نفسي تـــازه كند تا تو بجنگي           در غــزوۀ حق تيغ جگر دارد تويي تو

 تو جلوۀ تامي و تمام است حضورت

پنهان شده اوصاف تو از شدّت نورت

در بحــر نمــك، زار زدن كــار ندارد           دل جز رخ خـوب تو نـمـكــزار ندارد

 تو كعــبۀ ما باش كه از خشت ملوليم           ((آئيــنه ي ما روي به ديــوار ندارد))

دستور بده خلقْ عــلــــي را بپــرستـند           بهر تو كه رو كـردن حق كــار ندارد

دربستر قتل توعلي خفت و عيان كرد           اين خانه جز او خـفـتـه ي بيدار ندارد

بردار از اين شانه ي ما بار گران را           اين نخــل بدن غير هــوس بــار ندارد

بر شانۀ خود ره بده حـيــدر بزند پاي           اين كعبه جز او مــرد تــبــردار ندارد

با چــشـم اشارت بگو حيدر امير است           توحيـــد به افــعــال كه گــفـتار ندارد

چوپان سرشب به كه خوابد ، تو كجايي

شب نيمه شد و نيمه سحر گشت،نيايي؟

فوّاره ي معناست جمالي كه تو داري           غــدّارۀ جانهاست جلالي كه تو داري

بگـــذار كه جبريل ببالد به دو بــالش           جبريل وبال است به بالي كه تو داري

انديشه ي نــــازك كه نوشتند تويي تو           بكر است همه فكر و خيالي كه تو داري

گويند كه رنــــگي نَبُوَد رويِ سياهي           خورشيد بُــوَد ظِلِّ بــلالي كه تو داري

دور تو گليم است و كليم است زبانت           لو رفت خداوند ز حــالي كه تو داري

بگشا يقــه تا سينـــــه ي الله بـبــوسـم           حايل شده پيراهن و شالي كه تو داري

بت سوختي و بت زدي وبت شدي امروز           درمانده ام  از امر محالي كه توداري

اين دشت پُر از گردن آهوي تماشاست          تنهــا سر ابــروي هــلالي كه تو داري

بنشين و بزن در سر فرصت سر مارا           باز است چو زلف تو مجالي كه تو داري

در غار،تورا يار مگو، بلكه چو بار است           گوسالۀ قـوم است وبالي كه تو داري

عيد است بيا پهن نما سوري و ساتي

از معني توحيد و صفات و صلواتي

طي می كـنـيـم سمت مـلاقات جـاده را           شــايد كسي سوار كند اين پيـــاده را

وقتش رسيده است كه با گـريه ريختن           جـبـران كـنـيد تـوبۀ از دست داده را

تكريم ديگری است همـيـن امتــناع ها           پس شكــر مي كنيم عطاي نــداده را

مــا در ركــوع نـافـلـه با آبــرو تـريـم           اصلاً نـخــواستــيـم تن ايــسـتـاده را

خُــدّام آستـــانْ همــيــشـــه جلــوتـرنـد           يا رب نگير خدمت اين خـانـواده را

مكه شرافـتش به حضـور محـمد است           پس قـصد مي كنيم فقط مكـه زاده را

گر بی علي بناست كه اين راه طي شود           مگـذار پس مقــابـل مـا راه جـاده را

ما درب خانه اي به جز اين در نميرويم

مـا بـي عــلـي كــنار پـيـمـبـر نميرويم

خوان كريم خالي و بي نــان نمي شود           فقــر گــدا حريف كـريـمـان نمي شود

گـويي نمی برد ز عـنــايت سعــادتــي           آنكه اسيـر زلف پـريــشـان نمي شود

اين چه حكايتي است كه اصلاً براي ما           مبعث بـدون شــاه خـراسان نمي شود

از بركت دعاي رسول است هيــچ جا           در دوستـي فـاطــمه ايـران نمي شود

مبعث نتيجه اي ز كرامات حيدر است           هر آنكه بي ولاست مسلمان نمي شود

يـكـبـار يـا نـبــي و دگـر بار يا عــلـی           يا مصطفي بدون علي جان نمي شود

چون شرح زندگاني مولاست خواندني           ورنه كسي كه پيـرو قـرآن نمي شود

جبريل علي، وحي علي و زبان عليست

قرآن بخوان رسول، كه قرآن همان عليست

مبهوت مانده است تماشاي خـويش را           روح بلـند و جلـوۀ والاي خـويش را

سوگـنـد مـیـخـوريم همه تَرك مي كنيم           بردارد از بهشت اگر پاي خويش را

اصلاً همان زمان چهـل سال پـيش هم           اثـبـات كرده بود بـلـنداي خـويش را

آنكس امـام ماست كه در ليـلـة المـبيت           وقتي كه رفت داد به او جاي خويش را

او مـانـدني نبـــود اگر پُر نـکرده بـود           با مرتضي و فاطمه دنياي خويش را

يا فاطـمه وَ يا كه عـلي جلــوه مي كـند           وقتي نشان دهد قد و بالاي خويش را

نور است و در تن سه نفر جلوه كرده است

اين نور قبل خلق بشر جلوه كرده است

از ما مگير تاب و تب شور و شين را           حُبِ عـلـي همان شـرف نـشـأتين را

از ما مگـير شوق سفـرهای تا نجــف           مكه، مــدينـه، سـامره و كـاظمين را

با حُـبّ خانـــوادۀ تـو سـال هـاي سـال           بــخـشــيـده انـد آبــروي عــالميـن را

ما نـذر كرده ايم كه بيـرون بــيـاوريم           از زيـر دِين، اين جگـر زيـر دين را

ما قـصد كـرده ايم به يــاري فــاطــمه           نـائل شويم كــرب و بـلاي حسين را

بـوسـه مـزن كـنـار تـمــناي دخــتـرت           زير گلـوي كوچك اين نـور عـين را

واي از دمي كه زينب كبري رسيده بود

وقتي رسيده بود كه حـنجـر بريده بود

تا شــعــاع مـهـرت عالــمــتــاب شد            مــهــربــانی از خــجـــالت آب شــد

این زمین دیگر کــویر تـشـنه نیست            زنــده شــد، آبــاد شــد، شــاداب شد

 فارغ از نسل و نژاد و رنگ و بـو            هر غــلامــی با تو بود اربــاب شـد

 تو هــمـــانـی که بــــلال مسجــدت            گــل عــرق هایش گــلاب نــاب شد

 هر که با تو با عـــلــی راضی نشد            وصل بــر دریـــا نشد مــرداب شـد

 از زلال چــشمــــه های وحـــی تو            تشنه ای همــچــون علی سیراب شد

 این عـــلــــی که مست پیغمبر شده            بــا دعــــــای مــصــطفی حیدر شده

نوبت درست لحظۀ آخـر به ما رسید          انسان به عاشقانه ترین ماجرا رسید

حوا درنگ کرد زمین سیب سرخ شد          آدم سـکــوت کرد قـیـامت فرا رسید

کشتی شکستگان و رسولان نا امیـد           در انتظار معـجــــزه بـودند تا رسید

از دشت ها تلاوت باران شروع شد           از کوه ها به گوش بیابان صدا رسید

تاریخ ایستاد جهان مکث کرد و بعد           فــواره ای بلند شـد و تا خــدا رسیـد

پیغمبری به رنگ گل سرخ باز شد            عطر تنش به دورترین روستا رسید

آن شب سكوت خلوت غار حرا شكست           با آن شكست، قامت لات و عزا شكست

آمد به گوش ختم رسـولان نـدا بخــوان           مُهر سكوت لعـل بشر زان نــدا شكست

با خواندن نخــوانده الـفبا طلسم جهـــل            در سرزمين ركن و مقام عصا شكست

آدم به باغ خـــلـــد خــدا را سپاس گفت           تا سدّ ظلم و فـــقــر به ام القـرا شكست

نوح نبى به ساحل رحمت رسيد و خورد           طوفان به پاس حرمت خيرالورا شكست

بر تخت گل نشست در آتش خليـل حق           تا خــتـــم الانـبيا گل لبخـنــد را شكست

عيسى مسـيــح مُهر نبــوّت به او سپرد           زيرا كه نيست دين ورا تا جـزا شكست

آمد برون ز غـــــار حـرا ميــر كائنات           آن سان كه جــام خـندۀ باد صبا شكست

در خانه رفت و ديد خديـجه كه مى‌دهد           از بوى خويش مُشك غزال ختا شكست

بر دور خويش كهنه گليمى گرفت و خفت           آمد ندا كه داد به خــوابش نــدا شكست

يا «ايّها المدّثر»ش آمد به گوش و گفت           بايد كه سدّ درد ز هــر بيـنــوا شكـست

قانون مرگ زنده به گوران به گـوركن          كز مرگ دختران نرسد بر بقــا شكست

آمـــاده بهـــر گفتن تكــبــيــر كـن بلال           چون مى‌دهد به معركه خصم دغا شكست

اينك به خلــق دعــوت خود آشكــار كن          هرگز نمیخورد به جهان دين ما شكست

برخيز و بت شكن كه على دستيار توست          كز بت نمى‌خورد على مرتضى شكست

طعن ابى لهب نكــــنــد رنجه خـاطرت           كو مى‌خورد ز آيه «تبّت يـدا» شكست

« ژوليده» گفت از اثـر وحى ذات حق          آن شب سكوت خلوت غار حرا شكست

باور كنــيــم رجعت سرخ ستـاره را            مــيــعــاد دسـتـبـرد شگفتى دوبـاره را

بــاور كنيم رويش سـبــز جـوانـه را            ابهـــام مــردخـيــز غـبــار كـرانــه را

باوركنيم ملك خدا را كه سرمد است            باور كنيم سكّه به نام محمــد(ص) است

آفت نبود و موت نبـود و نفس نبــود            او بود و بود او جز او هيچ كس نبود

« قال الست ربكم » ى را بلا زدنـد            فــالــى زدنــد و قرعه تكوين ما زدند

سالار «كنت كنز» در آيينه نطفه راند            برقى جـهــيـد و خرمن آدم نشانه ماند

ويـــرانه گرد خانه زنجير او شـديم            ز افلاكيــــان خـلـيــفــه تقدير او شديم

گرديد چرخ وخاك فلك كو به كونشست            آدم رهيد و نوح به جودي فرو نشست

ايـــوبها به سفره كرمان كَــرَم شدند            يعقوبها به حوصله پــامــال غـم شدند

موسى بسى ز نيل حوادث امان گرفت            تا همچو نيل دامن فرعـونيان گــرفت

بسيار بت شكست كه از سيم كرده بود            تهمت به بت زدند، براهـيم كرده بود

از رشكِ لطف، جان ملايك ملول ماند            هيهات برزمانه كه انسان جهول ماند

راوي! به شب،حجاب نكويي،حجاب قـُبح            راوي! به صبح، صبح شكافنده، صبحِ صبح

راوي! به فتح، فتح نمايان به آسمان            راوي! به تين و زيت و به افسانه زمان

راوي! بخوان به خواندن احمد دراعتلا            بر بام آسمان،شب معني، شب «حرا»

شبها شبند و قدر،شب عاشفانه‌هاست            عالم فسانه،عشق فسانه‌ي فسانه‌هاست

راوي! بخوان كه رستم افسانه مي‌رسد            جوهر فــروش همت مردانه مي‌رسد

راوي! بخوان كه افسر سيارگان مَه است           راوي! بخوان كه مهدي موعود در ره است

باور كنـيــم رجعت ســــرخ ستاره را            ميعاد دستــــبرد شگــفـتي دوباره را

باور كنيم ملك خدا را كه سرمد است            باور كنيم سكه به نام محمد(ص) است

خونـيــن به راه دادرسي ايـسـتــاده‌ايم            چون لاله داغــدار كسى ايـسـتــاده‌ايم

اى دوست! اى عزيزمجاهد!رفيق راه            مقداد روز! مالك ِ شب! ميـثم پگــاه!

اى در صفا به همت مــردانه استــوار           اى مرد مرد! مرد خدا! مرد روزگار

مرغى چنين بلازده جان درقفس نداد            حقا كه داد عشق تو دادي و كس نداد

رفتى كه بازگردي و تا ما خبر شديم            اى پيـشـتــاز قــافـله! بي‌همسفر شديم

گيتى به اهل عشق، به دستان،چه مي‌كند            حالى به ما شقاوتِ پـستان چه مي‌كند

با ما چه مي‌كنند به رندى در آشيــان            اين نابكار خانه به دوشان، حراميان

اى دوست! اى عزيز! رهايى مباركت            از همرهان خسته جــدايــي مباركت

اين جا خوش است ضجه زنجيريان هنوز           مردم كـُش است دشنه تقديريان هنوز

اين جا هنوز عرصه گير و كشاکش است           اين جا هنوز خواب اسارت مشوش است

اين جا جهان شب است،ولى بيكرانه نيست           فــــرداى روشنايي ره بي‌بهانه نيست

شبها شبند و قدر، شب عـاشقانه‌هاست           عالم فسانه، عشق فسانـۀ فسانه‌هاست